Неброј бесплатни услуги на интернет се секако нешто што е извонредно привлечно за повеќето од нас. Проблемите со бесплатните онлајн услуги започнуваат најчесто кога сакате да им „раскинете“ на некои од нив.
Моето прво негативно искуство од таков тип беше со LinkedIn. Откако прецизно ги следев сите упатства за бришење на профилот, внесените податоци не можев да ги тргнам ниту од сервисот, ниту од пребарувачите. Слично искуство имав и со бесплатните сервиси SlideShare и Prezi. И таму сервисот задржуваше голем дел од податоците кои ги внесував и по макотрпно бришење на дел по дел, сепак на нив остана голем дел од внесените податоци.
Google+ е посебна авантура од овој тип. И по неколкукратно бришење на Google+ профилот, кој првично своеволно го отворив и користев, откажувањето на оваа услуга прерасна во болнo искуство од типот на раскинување на overly attached girlfriend.
И по минимизацијата на податоците кои му ги оставам во аманет на Гугл, сервисот наоѓаше различни пацерски и фушерајски начини да ми порача: А да не сакаш да се вратиш на Google+? Еден од нив е и користењето на Андроид паметен телефон и дифолт финти од типот auto upload на сите фотографии од твојот мобилен кои се складираат онлајн (само за твои очи, барем така ти ветува сервисот, но дали можеш да му веруваш за ова?).
Сторијата со лични податоци кои му ги предаваме на Фејзбук е приказна за која ни треба можеби цела книга за да се објасни што сè се случува со нашите лични податоци.
Како и да е, заклучокот од користењето на овие сервиси е еден и неизбежен. Бесплатноста е илузија. За секој free сервис предаваме или продаваме нешто од својата слобода или приватност. За секој бесплатен имејл сервис, се откажуваме од приватноста на нашите пораки, кои дозволуваме да бидат скенирани и искористени за профилирање и оформување на клучни зборови, потоа искористени за рекламирање. За секој профил на социјални мрежи даваме арач од својата приватност и профили на навики. Еден по еден, од корисници стануваме искористени ентитети. Сфаќаме дека сервисите всушност нè продаваат нас и нашите мета-податоци, содржини, профили, кориснички навики, и што сè уште не. 
Нашите онлајн искуства полека стануваат слични на приказната на Аделберт фон Камизо за Питер Шлемил, човек кој ја продал својата сенка и горко се покајал за тоа. Дали сите наместо сенките ја продаваме својата приватност и интимност, и единствена причина заради која тоа не е е чудно и монструозно, како во случајот на Шлемил, е што сите го прават тоа?
Се разбира, ако умно и контролирано ги користиме овие сервиси, нашата лична онлајн приказна не мора да заврши ни тажно, ни трагично.
Во прилог на тоа која е личната цена за бесплатниот интернет и како да се заштитиме од темните страни на Мрежата погледнете го и документарецот на BBC, насловен како „The Virtual Revolution: The Cost of Free“ (Виртуелната револиција. Цената на бесплатното), чие клучно прашање е „Аre we all sleep walking into a Surveillance state?“ (ме замрзе да преведувам, а и документарецот е на англиски, ете така):
