Веќе некое време не чувствувам потреба да носам фото апарат кога одам на концерт или некој друг настан. Не чувствувам потреба зошто знам дека нема да имам мотивација или услови да направам некоја квалитетна фотографија но најмногу од се не носам зошто знам дека наместо да уживам во настанот јас ќе уживам во создавањето на материјал кој подоцна ќе можам полесно да го споделам.

И нормално цело време размислуваме на тоа, дури и пред да појдеме, си мислиме како и со кого ќе го споделиме моменталното искуство. Понекогаш ми се чини дека ако не споделиш со некој кој не е таму исто (демек) како да не си бил/уживал.

На следиот голем настан, концерт или слично погледнете наоколу колку од луѓето се со своите (високо кренати) телефони во рака. Помислете си дали и тие не го следат настанот што се случува пред нив низ малите екрани со луда резолуција и невидени милиони бои?

Благодарение на Новица, еве едно кратко но слатко видео од TED кое се однесува токму на овој феномен.

Доколку те бендиса видеово, појди на Кајмакот и кликни еден глас.

Јас се обидувам да си ја зачувам способноста на мојов мозок да памти искуства, визуелни аудио и сл. Фотографии и аудио записи ќе гледам подоцна, да не велам дека не треба да се забележува ништо, ама сепак, не треба да заборавиме дека личното доживување е прво за себе после за другите.

Please leave this field empty

Секој петок во твоето сандаче: преглед на најактуелните маркетинг, SEO, SEM, UX, дизајн теми и линкови од претходниот недела.

Емаил *

Проверете го вашиот инбокс или спам за да ја потврдете претплатата.

You May Also Like

Како „сторителингот“ ги убива приказните Крај на една ера! Дали социјалните медиуми умираат? Шок и фасцинација – новинарските стандарди се спуштија прениско, читателите за влакно извлекоа жива глава