Не знам дали се сеќавате на кампањата на јавниот сервис, Македонската радиотелевизија, за плаќање на радиодифузната такса? Ако не, еве потсетување, низ спотот во реализација на К-15 продукција:
Во пакет со потсетувањето и нулта-резултатите од оваа кампања, секако оди и поуката дека пред да почнете каква било кампања, треба убаво да го испитате теренот и да ги антиципирате можностите за ефектност на вашата кампања. Во спротивност, суровите закони на реалноста од вашите Самариќански медиумски потфати со текот на времето ќе направат гротексно сочинение.
Кампањата се дефинира како „серија од настани или медиумски пораки со цел да се оствари КОМУНИКАЦИЈА со публиката и да се стекне ПОДРШКА од таа публика“ (def. Darren G. Lilleker, 2008). Ако комуникацијата ти е исклучиво еднонасочна, имаш причини од старт да се сомневаш дека кампњата ќе предизвика посакувана промена, а ако од старт имаш реален сомнеж во добивањето потребна подршка, тогаш која е поентата на инвестирање во таква кампања?
Кај нас, социо-психолошки гледано, кампањите се засновани на теоријата дека „медиумите се еден од примарните начини за инкултурација“, односно приопштување на вредностите на културата и општествените норми во една заедница, но најчесто се заборава дека тоа главно важи само за детско-адолесцентни периоди, па кога ќе видиш наивни кампањи од ваков тип за целни групи родители, дедовци и бабички, си велиш, има ли некој кој поднесува одговорност за вакви медиумски ветерници?
