Неколку фрагменти од отворената конференција Е-Македонија 2005, Скопје, 28 Септември(извор МИА);

Идеалистички фрагмент:
Зборуваме за Македонија како идно информациско општество што неминовно и тесно се поврзува со прашањата за нејзиниот економски развој, порастот на вработувањата, развојот на демократијата и унапредувањето во реалното остварување на човековите права;
Претседател на РМ;

Реалистички фрагмент:
Информациските и комуникациските технологии се основа за транспарентно владеење на сите нивоа, за ефикасна и одговорна влада.
Frode Mauring, канцеларија на UNDP

Коментар: Можеби заради реалистичкиот дел и тоа што тој го наведува и не постои сериозна заинтересираност за реално спроведување на овие кибер-планови, барем од оваа генерација управители/фукционери. Од лично искуство можам да потврдам дека вработените во судските органи про скорешното мрежно поврзување и информатизација на судовите изразија (и се уште изразуваат) отпор, токму заради тоа што нивната работа треба(ше) да стане: транспарентна, ефикасна и одговорна.

Скопје, 19 Септември 2005. – „До каде сме со развојот на информатичкото општество во Македонија“. Ова е темата на које ќе се расправа на тридневна конференција за дигитална технологија која ќе започне во Охрид. Се очекува присуство на 200 учесници, од земјава и од странство, а ќе ја отвори министерот за транспорт и врски.-

НБ: Не дека собирот не е за поздравување, но сепак „штета“ што од „дрндање“ за информатичко општество тоа не се развива малку повеќе и малку побргу.

Не знам колку ви се познати содржините наменети за другите етнички заедници кои преку јавниот сервис се емитуваат во земјава. Бездруго, оној кој видел се уверил дека она што преку тие програми оди во етер е навистина под секакво ниво. Колаж од скрпени вести и народни ора, и од време на време следат некакви импровизирани интервјуа. И тоа секој ден, на неколку јазика. Навистина колку ниско може да падне јавниот сервис? Не верувам дека некој има потреба да гледа такви содржини, особено не денес кога ни се достапни програми и канали кои живеат и работат во своето време, а не нашите редакции кои како да се заглавени некаде во седумдесеттите години од претходниот век и милениум. Состојбата со приватните телевизии кои примарно целат кон дефинирани „етно-гледачи“ е лоша на свој начин, без своја програма (вестите кои ги читаат се главно од МИА), без програмска шема, без кадар. Можеби некој ќе го разбере ова како уште една епизода од локалното мантрање и критизерство на сопствена сметка, но идејата ми беше тоа дека кога некој ќе помисли дека јавниот сервис е лош и за никаде, нека помисли на сега вториот канал, које е убедливо „дно на дното“.

На еден од домашните забавни сајтови се појави кус прилог за тоа како да „хакувате лифт“ (?!)(линкни се). Примерот ми беше особено интересен затоа што работејќи на таа тематика во последниот период, наидов на различни видови хакери, но ова малку го растегнува тој поим и поделби. Само за да овој пост биде нешто малку и корисен ќе споменам дека овој пример во мошне фина форма ја доловува дефиницијата на тоа што е „хакер“: да се најде решение за нешто, да направиш нешто да профункционира, да се снајдеш…

Во последните неколку дена, напоредно со честите текстови по дневните весници (линк 1, Дневник 03.09.05 стр. 5) и соопшенијата на „Советот за радио дифузија“ (СРД) се разви дебатата околу тоа какво влијание има следењето на програмите на хрватската државна телевизија за нашите гледачи, но и за локалните телевизии. СРД навидум ја пресече работата со соопштението дека емитувањето на ХТВ1 е сосема легално (линк 2), но останаа дилемите кои се вистинските (или скриените) причини за офанзивата на здружението на локалните медиуми (АПЕМ) против ХТВ. Едната нишка на толкувања е комерцијалната (спонзорите на локалните ТВ куќи наводно одбивале да се рекламираат во платени серии и програми кои ги има и на ХТВ, sic!), додека втората е побанална, завист и обид да се укине најпопуларното за да публиката се сврти кон она што ќе остане, локалното (читај бедното). Втората теорија навистина нема да ја коментирам, додека за првата човек може да се запраша зошто некој оди да гледа епизоди од „Маѓепсани“ на ХТВ1 кога „фино-лепо“ си ги има на А1 со македонски превод? Причините се длабоки и не се сведуваат на локалната „неподносливост кон самите себе си“. Пропаднатиот углед на локалните Тв-куќи (види МТВ, А1 вести), неинвентивноста , слепо копирање на разработени модели, повторливоста (види Ѕвездена планета) и слични локал-атрибути се нешто што не се решава со ставање на завеса на подоброто. Нека научат од подобрите (не е тоа само ХТВ) и нека ја разберат конкуренцијата позитивно, а не со акции од типот „пу-пу не важи“ и „не сакаме повеќе да си играме телевизии“.

Овие денови беше објавен извештајот од истражувањето на тимот од „Гламорган универзитетот“ (линк тука) според кој визуелните причини и дизајнот на веб-страниците кои го побудуваат вниманието на мажите и жените се особено различни. Ова секако претставува нов вид проблем (или предизвик?) за веб-дизајнерите и интернет аналитичарите кои би требало да ја пронајдат поврзаноста на дизајнот на сајтовите со времето поминато на нив, сето тоа гледано од полов аспект. Дефинирањето на целната група и дизајнирањето на веб-страницата на овој начин би станале уште повеќе заемно зависни, посебно за оние производители со услуги претежно за еден од половите. Веста е интересна можеби најмногу заради тоа што наемодавците веројатно во иднина ќе бидат се повеќе заинтересирани за ангажирање на жени веб-дизајнери.

Британскиот печат деновиве извести за трагичната сторија на една учесничка во локално „реално-шоу“ („Колонија“, изведено на остров во Австралија), која според нивните наводи извршила самоубиство. Станува збор за 17-годишната Карина Стивенсон (Carina Stephenson) која била пронајдена мртва блиску до нејзиниот дом неколку часа откако на своите родители им кажала дека излегува на прошетка. Весниците понатаму наведуваат дека Карина откако учествувала во „реалното-шоу“ се чувствувала невротично и била под силен психолошки притисок кој прераснал во сериозна психолошка криза. По овој настан психолошките влијанија на ваквите шоу емисии во вообичаено ригорозната британска јавност секако ќе бидат подложени на зголемено внимание и критика, но дали тоа ќе биде доволно за да воопшто се загрози цврстата медиумска позиција, популарност и исплатливост на овој нов „тв-еснаф“? Последиците (видливи и скриени) врз учесниците (но и врз гледачите) се нешто што во еуфоријата на нашето тв-време се гледа само post festum, додека ретко кој од нас е подготвен да разбере или да побара одговор на тоа што значи да живеете со денови (24 часа) неуморно следени од гладното око на јавноста, да бидете предмет на задоволување на ослободениот воајерски злодух на другите жеден за „опсценост“, скандал, провокативност и слично. Секој во таа игра навидум е свесен што добива (организаторите профит, учеснците награди, забава, популарност, задоволства, гледачите забава, сеир, ниски задоволства), но што секој од нив губи во таа игра? Имам чувство дека одговорите не се многу пријатни за слушање.