Кога станува збор за нашите секојдневни активности на онлајн сервисите за дружење (MySpace, Facebook, Hi-5…) едно од клучните прашања е за каков тип на социјализација станува збор во поглед на нашата изложеност кон „Окото на јавноста“ и какви се нашите шанси да ја менаџираме оваа комуникација по наша желба и потреби.

Генерално постојат неколку степени на наша изложеност кон другите:

(1) интимност = минимален степен на изложеност кон другите, односно дел од нашиот идентитет/реалитет, кој го споделуваме со минимален број поединци од нашата средина (партнер, сопружник, родител, близок пријател);

(2) приватност =низок степен на изложеност кон другите, односно дел од нас кој го споделуваме со нешто поширок круг од интимниот, но се уште релативно тесен круг на лица од семејството, роднините, пријателите и слично.

(3) јавност = висока или целосна изложеност кон другите, односно дел од нас кој наменски е предвиден да биде неограничено споделен со другите, т.е. со композитит „јавност“ (или „унија на множества од поединци“, математички кажано).

(се разбира, секоја поделба страда од комплексноста на реалноста во која има многу меѓутипови и интерфеномени, но заради прегледност сепак поделбата е чисто наменска)

Е токму овие разграничувања на интимност, приватност и јавност, во физичкиот простор многу полесно се контролираат заради низа фактори (навики, искуство, особености на физичкиот простор, и сл.), додека во „кибер-просторот“ заради низа други фактори (лесна достапност, лесно пренесување, поврзување, неискуство, и сл.) овие разграничувања многу полесно се разбиваат и прекршуваат.

За да ги разграничиш своите електронско-дигитални записи од јавното од приватното, и од интимното, треба да си многу повешт и повнимателен отколку во физичкиот простор. Ако приватните слики на пример си ги чуваш во својата лична фиока во спалната (под клуч?), може да се каже дека имаш релативно добра заштита на својата приватност во однос на сликите.

Внимателноста во кибер-просторот е покомплексна, па постојано треба да знаеш каде ги ставаш сликите, кој има достап до нив, кому ги праќаш, дали им веруваш на тие кому им ги праќаш дека нема да ги проследат без твоја дозвола,  и долга редица други нешта. И сепак на крај не си 100% заштитен, бидејќи самите записи стојат на некој сервер, диск, или друго, до кои кој знае колкав број техничари и администратори имаат пристап. Па така информации и слики кои си сакал да ти бидат приватни, упс, некако стигнале до н-ти лица кои немаат врска ни со тебе, ни со твоите намери, а најмалку со твојата приватност.

Тоа е темната страна на погодностите на интернетот, па неограниченоста на брзината и просторноста при пренесување на секакви информации може да се сврти од погодност и предност во моќно средство за манипулација и злоупотреба. „Немирната“ човечка природа секогаш ќе бара начини да им наштетува на другите, па во вакво сменето опкружување и комуникациска реалност, тоа им е многу полесно, особено кога ние не ја разбираме доволно својата ранливост и изложеноста на својата приватност на нет.