Во постојаните обиди да добиеме легитимација, видливост и одобрување од публиката на социјалните мрежи, кои патем сите овие потреби дополнително ги амплифицираат, не забележуваме дека трошиме еден премногу значаен ресурс на човештвото – приказните.

Во борбата за уште некој лајк и шер повеќе, опсесивно трагаме и копаме по архивите на колективната меморија на човештвото, за да ги извадиме на виделина сите оние емотивни приказни кои носат важни и значајни поуки. Проблемот е што не ги вадиме ради поуката, туку ги вадиме ради лајковите. Затоа што функцијата на приказната е оддржување на човештвото и поединецот во моменти на несигурност, уплашеност, збунетост. И како таква, треба да се дозира умерено и навремено, и на оној кому му треба, како добар лек.

Прераскажувајќи ги сите приказни одново и одново и постојано на социјалните мрежи, ние правиме инфлација на значењето, ја слабееме нивната моќ, ја уништуваме нивната функција. Овој процес е потешко воочлив поради нематеријалноста и невозможноста да согледаме што продаваме и за која цена, што го прави уште поопасен. Но, секој пат кога ќе потрошиме уште една приказна за да добиеме лајк и шер за нас или за нашата компанија, ја одземаме моќта на таа приказна да изненади, замисли и промени некое човечко суштество кое има вистинска потреба од тоа.