„Пресовите“ или конференциите за печат на политичките/општествените актери во Македонија се еден од најчестите медиумски настани и доминантен начин на остварување на политичката комуникација. Партиите, органите, телата, граѓанските здруженија и слично, имаат потреба да ѝ се обратат на јавноста, и тоа го прават по своја лична проценка, во однос на тајминг и теми. Новинарите некако евоулираат во поглед на „пресовите“, порано тие секако беа ептен добродојдени затоа што со нив лесно се полнат информативните програми на медиумите, но денес и тие сѐ повеќе стануваат свесни дека често се работи за пропагандна или обиди за инволвирање на медиумите во себични пресметки на актерите, па сѐ почесто се појавуват и наслови (препукувања, кавги, и сл.) кои го насочуваат мислењето на читателот/гледачот кон негативна конотација на ваквите информации.

Најчести форми при ваквото обраќање се класичниот „прес“, потоа „изјава/демант“, онака на нозе пред партиските седишта, или пак преку некаков допис (факс, електронска порака и сл). Во ваквите форми на обраќање политичките актери ја отвораат комуникацијата, за разлика од другите форми (телефонски јавувања, новинарски „сачекуши“, прашања на прес-конференции, и сл.) каде новинарите иницираат комуникација, и која во многу помал обем е успешна, заради проценката на политичките актери и нивните претставници пред јавноста дека не ја контролираат доволно комуникацијата (во однос на теми, времетрање на комуникацијата, начинот на комуникација и сл.).

Она што е специфично за нашава локална политичка комуникација е што наместо пресовите да бидат информативни, тие се вистински пункт за политичка пропаганда во која без пардон се користат сите можни пропагандни техники и средства. Не дека странските се нешто морално супериорни, но кај нив барем има разновидност, па информативнотои пропагандното некако се „балансираат“.

-Најчесто темата наместо кон општествени теми или се ограничува или веднаш се наведува кон личности (ad hominem) со што се одбегнува соочување на аргументи, а се врши манипулација со вклучување на афекти и страсти во комуникацијата, наведувајќи ја јавноста кон генерирање на негативни емоции кон политичкиот конкурент/противник.

-Втора техника е секако поврзана со првата, а тоа е т.н. етикетирање (name calling). Во официјалната комуникација на пресовите не се користат директни „етикети“ (најчесто се тоа пробрани еуфемизми на класичните и директни етикети: олигарх, популист, бизнис газди, роднини, и сл.), но тие се во директна врска со политичкиот говор на омраза (каде и се употребуваат навредливите етикети) и тие практично се хранат еден од друг, иако добиваат навидум различни форми.

-Третата најкористена техника се т.н. „наметнати асоцијации“ (плански метонимиски интервенции, или „transfers“, англ.) кои се прилично популарна техника на манипулација. Тоа е како на пример, сообраќаец при контрола наместо да ви даде алко-тест, да ви каќе дека знае дека сте пијан(а) затоа што 2002 ве видел во некој „кафич“ како пиете. Наметнати асоцијации делуваат токму така, мешаат контексти, ги маргинализираат фактите и аргументите, и повторно ја отелотворуваат вистинската природа на локалната политичка комуникација, а тоа е пропагандата.